Kağıt Kuşlar
Diana Beltran Herrera kağıt kullanarak kuşların, yakın ve mükemmel aynı zamanda doğru reprodüksiyon ile şaşırtmaya devam ediyor. Burada gösterilen kırılgan heykeller görüntüleri ve reklam çalışmalarını kullanan birkaç lüks markalar için özel komisyonları ve parçalarından oluşan bir karışımdır.
Renklerin kullanımını çok beğendim.Gayet başarılı bir çalışma olmuş.
3 Ekim 1992 Almanya doğumlu.
Marmara Güzel Sanatlar Fakültesi Geleneksel Türk El
Sanatları Bölümü Halı Kilim Ana Sanat mezunu.
Halı-kilim aşığı, gezginciliğe adım adım ilerliyor, yeni keşifler peşinde, okur-yazar olduğu kadar aynı zamanda tasarımcı.
İstanbul Emirgan'daki S.Ü. Sakıp Sabancı Müzesi, Türkiye ile Polonya arasındaki ilişkilerin 600. yılı kapsamında, 15 Haziran 2014 tarihinde sona erecek olan “Uzak Komşu Yakın Anılar: Türkiye - Polonya İlişkilerinin 600 Yılı” isimli sergiye ev sahipliği yapıyor.
Sergi dost ülke Polonya'nın müzelerinden toplanmış Osmanlı-Türk temalı eserleri,tabloları,objeleri izleyicinin önüne getiriyor.
Sergiden bir kaç kare...
Sergi dost ülke Polonya'nın müzelerinden toplanmış Osmanlı-Türk temalı eserleri,tabloları,objeleri izleyicinin önüne getiriyor.
Sergiden bir kaç kare...
"16 Ton, insanlık tarihine ironik bir yaklaşım. Bugünkü yanlış hayatımızı neleri nerelerden nasıl çıkararak inşa ettiğimizi anlatıyor. Gele gele vardığımız serbest piyasa ve özgürlük çağı yoksa bütünüyle halkla ilişkiler faaliyeti ürünü mü? Madencilerin sefaletini anlatırken gözde bir hit parçası oluveren ’16 Ton’, yoksa sadece bir şarkı mı?"
Gazeteci, yazar ve belgeselci Ümit Kıvanç‘ın üç yıl önce yazdığı ve yönettiği 16 Ton, ismini her gün on altı ton yükleyen madencilerin ünlü şarkısından alan bir belgesel. Büyük ölçüde fotoğraf, resim, desen ve gravürlerin hareketlendirilmesiyle yapılmış bu “masa başı” film, yaklaşık bir buçuk yıllık bir araştırmanın ürünü. İnternet sitesinde ve Vimeo kanalında belgeseli bölümler halinde izleyebiliyorsunuz, internet sitesinde ayrıca filmin metnine ve ek bilgilere de ulaşabilirsiniz. Belgesel dokuz bölümden oluşuyor: Fitness Yolunda, Bronz Çağı, Ateşin Bulunuşu,Halkla İlişkiler Çağı, Yüzde Çağı, Elmas Çağı, Yazının İcadı, Radyo Çağı ve Özgürlük Çağı.
(Sanat Sosyolojisi dersinde izleme fırsatı bulduğum bu belgeseli paylaşmadan geçmim..)
“ Resimlerimle yatıştırıcı,rahatlatıcı bir şeyler söylemek istiyorum,
müzik kadar yatıştırıcı bir şey”
“On iki ayrı tablo hepsi birden
bir renk senfonisi oluşturacaklar.
…gerçekten biraz daha uzaklaşmak, bir tür renk müziği
yaratmak istiyorum”
Van Gogh’un
mektuplarından yapılan bu alıntılar, onun kendi resimleriyle müzik arasında
kurduğu bağının göstergesi…
Resim sanatının müziğe
yaklaşması 19.yüzyılda başlar. Daha önce iki sanatın bir birbiriyle pek
ilişkisi yoktu. Sanatın görevi görünen gerçeği yansıtma olduğu süre müzik resme
açıktı, ama resim müziğe değil. Resim doğayı yansıtıyor, müzik de bunu dolaylı
olarak, resim ve şiiri taklit ederek yapıyordu. Başka deyişle renk ve çizgiyle
ya da sözcüklerle dile getireni, tınılarla dile getiriyordu.19.yüzyılın
romantik gerçeklik anlayışı içinde müzik, evrenin gizemini saklayan bir dil
olarak alımlanıyor, evrensel gücün ,görünmeyenin ,sonsuzluğun simgesi oluyor .Gerçeklik
anlayışındaki bu değişim, görünen gerçekle yetinmeyen sanatçıların ilgisini
müziğe çekiyor.
Van Gogh, müziğe özel bir ilgi
göstermiyor, herhangi bir çalgıda çalmıyordu. Resim yapmaya geç yaşta
başlamıştı, ama resme duyduğu ilgi çok genç yaşta başlıyor. İlk tuttuğu iş de
bir resim alım-satıcısının yanında. Çok müze geziyor, çok okuyor, gördükleri, okudukları
üzerine çok düşünüyor. Ressam olmaya karar verdiği yıl 1880.Daha önce bir süre
kendini dine veriyor. Belçika’da bir kömür madeni işçileri arasında yaşıyor
onlara vaizlik yapıyor. Bu yıllar onun
yolunu bulamamışlığın tedirginliğini yaşadığı yıllar. Aşırı duyarlı ve çoşkulu
kişiliği onun her şeyi yoğun yaşamasına neden oluyor. Bütün amacı insanlara
yararlı olabilmek. Bunu sanat yoluyla yapmaya, yani ressam olmaya karar
verdikten sonra dinsel inancın yerini resim inancı alıyor. Başka deyişle kendi
yaratma gücüne olan inancı, Tanrı inancı kadar güçlü.”…Yaşamımda olsun, resim
çalışmalarımda olsun ,pekala Tanrı’dan vazgeçebilirim, fakat bütün hastalığıma
rağmen kendimden daha üstün olan, hayatım sayılan yaratma gücümden
vazgeçemem…Resimlerimde rahatlatıcı, yatıştırıcı bir şeyler söylemek istiyorum, müzik kadar
yatıştırıcı bir şey. Resimlerimdeki kadınlara, erkeklere, bir vakitler “hale”
nn simgelediği o sonsuzluk duygusundan katmak istiyorum, bunu renklerimin parlak
titrekliğiyle vermeye çalışıyorum.”
Demek oluyor ki
insanları yatıştıran, dinginliğe kavuşturan duyguyu sonsuzluk duygusunda, bunu
da müzikte buluyor.
Renk resme can veren
öğeydi Van Gogh için. Doğadaki yaşama en yalan olan, bu yaşamı simgeleyen öğe…Görünüşten
öze giden yol renk yoluydu .Van Gogh rengin kendi başına bir ifade gücü
olduğunu bulamamıştı. Sesler nasıl armoni bütünlüğü içinde bir araya
geldiklerinden bir tını oluşturuyorlar ve bu dille öznel ya da ortak duygular anlatabiliyorsa
renkler de öyle. Uyum ya da karşıtlıklarla birbirini tümleyerek simgesel bir
dik oluşturuyorlardı.
Van Gogh bir
iç-zorunlulukla kendini resim sanatına adamıştı. Yazgıları altında ezilenleri, daha
iyi, daha renkli bir dünya umuduyla dinginliğe kavuşturmaktı amacı. Yaşamının
son iki yılında sıklaşan krizlerin ve akıl hastanesinde kaldığı süre oradaki
yaşantılarının etkisiyle yazgısallığı çok daha yoğun yaşamaya başlamıştı. Bu
dönemde yaptığı resimlerde biçimler yersarsıntısına uğramışçasına dalgalanır, renklerse
sessizdir.
“Bir tür renk müziği
yaratmak istiyorum” demekle Van Gogh, resim sanatının renk ilişkilerinin sanatı
olduğuna inanmış olduğunu kanıtlıyor. Çok kısa süren sanat yaşamında, renk
seçimi, rengin resim yüzeyi üzerinde düzenlenişi, karşıtlıklara, uyumu, kırılması,
çizgiyle bağlantısı, kısaca renkle ilgili ne varsa bunları irdelemiş, bunlarla
bir resmin nasıl gerçekleştirebileceğini düşünmüş, hesabını vermişti. Onun
resimlerini müziğe yaklaştıran da budur. Daha önce de söylediğim gibi, özellikle
son iki yılda yaptığı resimlerde müziksellik kendini daha yoğun duyurur. Bu
resimlerden ayrıntılar alıp bakıldığında, Van Gogh’un gerçekten “renk müziği”
yaratmış olduğu söylenebilir. Kandinsky’nin deyişiyle “ruhsal titreşimler”
uyandıran etkileyici rengin resim sanatına girmesinde Van Gogh öncü olmuştur.
İllüstrasyon çizim:Aykut Şerefoğlu
"Bütün kitapları okumayı görev saymıyorsak bir kitabı açmaya hakkımız olmamalı. Her satırla dünyanın bir parçasını koparıyoruz. Kitaplara başlamadan önce dünya, eksiksizdi, tamdı ve kitaplar bitirildikten sonra belki yine bir bütün olacaktır."
Rainer Maria Rilke, "Malte Laurids Brigge'nin Notları"
Rainer Maria Rilke’nın bu sözüyle yazıya başlamak tamda yerinde oldu.
Bir kitap size hayat ile ilgili her şeyi sunabilir. Evet, yanlış okumadınız. Her şeyi sunabilir. Onun istediği tek şey ilgi ve alaka. Sert konuşup kalbinizi kırmaz ya da korkutmaz. Onunla tartışabilirsiniz de ya da fikirleri size uymuyorsa rahatça söyleyebilirsinizde.Belkide gerçekten hayatınızdaki en önemli sırdaştır. Sürekli yanınızda taşıyabilirsiniz. Bir nevi öğretmendir. Beğenmediğiniz zaman bu öğretmeni değiştirme gibi şansımızda var. Ama ne olursa olsun hep başucundadır.
Bir kitabı okumak sadece harflerin bir araya gelip kelimeleri, kelimelerin bir araya gelip cümleleri oluşturduğu ve bu cümlelerin sayfalarda yer aldığı bir nesne olamaz. En azından gerçek bir okur böyle görmez. Onlara göre sohbet etmektir. Dünyadan kopup hayal alemine dalmak gibidir.
Büyük Önder Atatürk ,”Bir ülkede okumaya karşı istek artmadıkça, aymazlık ve yıkım artar.” Derken aslında sandığımızdan daha önemli bir iş olduğunu belirtiyor. Günlük hayatta hepimiz gözlerimizle şahit oluyoruz. Kimisi “sevmiyorum”, “zamanım yok okumaya” vs. gibi bahaneler bulsalar da bu asla bir kaçış olmamalı. “Kitapsız yaşamak kör, sağır, dilsiz yaşamaktır.” diyen Seneca, kitaplardan uzak bir yaşamın, kitapsız bir yaşamın nasıl bir yaşam olduğunu vurguluyor. Yaşadığımız toplumda da kör, sağır, dilsiz yaşamların çok olduğu da bir gerçek.
Öğrenmek için, zevk ya da gösteriş için okuyanlar; sanat anlayışıyla kitabı ele alanlar ya da yalnız olaylar üzerinde duranlar; kitaptan az veya çok şey bekleyenler, seyrek okuyan, ya da durmadan okuyanlar, planlı okuyan, ya da aklına estiği zaman okuyanlar, düşünce bolluğu veya düşünce kıtlığıyla kitaba sarılanlar, zekâsı işlek veya durgun olanlar... Görüldüğü gibi çeşitli karakter ve çeşitli ihtiyaçlar bu alanda da -hayatın bütün alanlarında olduğu gibi- birbirinden çok ayrı seviyede basamak ve katların ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Doymak bilmeyen hırs ve merakla kitap üzerine kitap okuyan tipe de işaret etmeden geçmeyelim. Cervantes, bunların en bilineni o garip şövalye Don Quixote de la Mancha’nın uyku durak bilmeden, şövalye romanları okuya okuya aklını oynattığını söyler. Bu, kitap okumakla girilen düş ve sihir dünyasında gerçekle ilgili sınır ve ölçülerin nasıl silinip kaybolduğuna klasik bir örnektir..
Gerçekten de iyi bir kitap okurken, en iyi bir arkadaşla baş başa sayılmaz mıyız? Yeri gelir dünyaya hükmederiz, kimi zaman kral olur kimi zaman bu büyük insanlarla aynı masada oturmak yerine küçücük insanlar oluruz.Ama hiçbir zaman bundan rahatsız olmayız.
Okumak güzeldir.Hem de fazlasıyla…
Nilgün Odabaşı
Marmara Güzel Sanatlar
Rainer Maria Rilke, "Malte Laurids Brigge'nin Notları"
Rainer Maria Rilke’nın bu sözüyle yazıya başlamak tamda yerinde oldu.
Bir kitap size hayat ile ilgili her şeyi sunabilir. Evet, yanlış okumadınız. Her şeyi sunabilir. Onun istediği tek şey ilgi ve alaka. Sert konuşup kalbinizi kırmaz ya da korkutmaz. Onunla tartışabilirsiniz de ya da fikirleri size uymuyorsa rahatça söyleyebilirsinizde.Belkide gerçekten hayatınızdaki en önemli sırdaştır. Sürekli yanınızda taşıyabilirsiniz. Bir nevi öğretmendir. Beğenmediğiniz zaman bu öğretmeni değiştirme gibi şansımızda var. Ama ne olursa olsun hep başucundadır.
Bir kitabı okumak sadece harflerin bir araya gelip kelimeleri, kelimelerin bir araya gelip cümleleri oluşturduğu ve bu cümlelerin sayfalarda yer aldığı bir nesne olamaz. En azından gerçek bir okur böyle görmez. Onlara göre sohbet etmektir. Dünyadan kopup hayal alemine dalmak gibidir.
Büyük Önder Atatürk ,”Bir ülkede okumaya karşı istek artmadıkça, aymazlık ve yıkım artar.” Derken aslında sandığımızdan daha önemli bir iş olduğunu belirtiyor. Günlük hayatta hepimiz gözlerimizle şahit oluyoruz. Kimisi “sevmiyorum”, “zamanım yok okumaya” vs. gibi bahaneler bulsalar da bu asla bir kaçış olmamalı. “Kitapsız yaşamak kör, sağır, dilsiz yaşamaktır.” diyen Seneca, kitaplardan uzak bir yaşamın, kitapsız bir yaşamın nasıl bir yaşam olduğunu vurguluyor. Yaşadığımız toplumda da kör, sağır, dilsiz yaşamların çok olduğu da bir gerçek.
Öğrenmek için, zevk ya da gösteriş için okuyanlar; sanat anlayışıyla kitabı ele alanlar ya da yalnız olaylar üzerinde duranlar; kitaptan az veya çok şey bekleyenler, seyrek okuyan, ya da durmadan okuyanlar, planlı okuyan, ya da aklına estiği zaman okuyanlar, düşünce bolluğu veya düşünce kıtlığıyla kitaba sarılanlar, zekâsı işlek veya durgun olanlar... Görüldüğü gibi çeşitli karakter ve çeşitli ihtiyaçlar bu alanda da -hayatın bütün alanlarında olduğu gibi- birbirinden çok ayrı seviyede basamak ve katların ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Doymak bilmeyen hırs ve merakla kitap üzerine kitap okuyan tipe de işaret etmeden geçmeyelim. Cervantes, bunların en bilineni o garip şövalye Don Quixote de la Mancha’nın uyku durak bilmeden, şövalye romanları okuya okuya aklını oynattığını söyler. Bu, kitap okumakla girilen düş ve sihir dünyasında gerçekle ilgili sınır ve ölçülerin nasıl silinip kaybolduğuna klasik bir örnektir..
Gerçekten de iyi bir kitap okurken, en iyi bir arkadaşla baş başa sayılmaz mıyız? Yeri gelir dünyaya hükmederiz, kimi zaman kral olur kimi zaman bu büyük insanlarla aynı masada oturmak yerine küçücük insanlar oluruz.Ama hiçbir zaman bundan rahatsız olmayız.
Okumak güzeldir.Hem de fazlasıyla…
Nilgün Odabaşı
Marmara Güzel Sanatlar
